Terwijl ik voor mezelf de boel op een rijtje probeer te krijgen, verandert er wat. De oudste van m’n broer, neef Chris, hoort van John over dit gebeuren en wil er meer van weten. Het is een opluchting dat iemand van de familie er wel interesse in heeft. En hoe! We spreken een dag af in Amersfoort en tetteren aan een stuk door. Chris komt met het idee om een podcast te maken. De ontdekkingen die ik doe vormen dan de leidraad en we vragen er experts bij die een en ander kunnen duiden. Een historicus over de NSB in het Westland, een filosoof over goed en kwaad en een therapeut over intergenerationeel trauma (in hoeverre heeft een NSB-verleden invloed op nazaten?).
De historicus (Drs.Philip van den Berg) heeft een boek geschreven over de NSB, Kring 71 in het Westland, waar hij uitvoerig onderzoek voor heeft gedaan. Dat boek moet ik hebben! Tot mijn verbazing komt m’n opa er in voor als voorbeeld. Dat is echt wonderlijk om te lezen, dat iemand iets weet waar wij als familie niets over wisten. Philip is een keer in de buurt en komt een bakkie doen. Ook wij tetteren zo een paar uur weg. Super interessant wat hij allemaal weet.
Nou ik toch bezig ben om naar buiten te komen hiermee, meld ik me aan voor het Symposium ‘Verbinden en Doorgeven’ van Stichting Werkgroep Herkenning. Op 23 november ga ik weer naar het Nationaal Archief, daar is het symposium. Ik vind het spannend, wat zal ik allemaal horen? Het lijkt wel een warm bad, ik voel me onderdeel van de groep. Er worden o.a. persoonlijke verhalen verteld over (groot)ouders die lid waren van de NSB die grote indruk op mij maken. Het gaat over hoe moeilijk mensen het er soms nog mee hebben. Ook wordt er een onderzoek gepresenteerd waaruit naar voren komt dat bijna een vijfde deel (18%) van de Nederlandse bevolking het prima vindt een nazaat als buur te hebben maar diegene mag geen publieke functie bekleden. Dus het stigma is er nog steeds, 80 jaar na de oorlog!
Tijdens deze dag krijgen we ook een inkijkje bij het project ‘Oorlog voor de Rechter’. Dit gaat over het digitaliseren van de CABR-dossiers en de openbaarmaking daarvan m.i.v. van 2 januari 2025. Nog lang niet alle dossiers zijn gedigitaliseerd, het is een enorme klus. Er wordt uitgelegd hoe je straks op de website kunt zoeken en hoe je de dossiers moet lezen voor het beste begrip. Ik verheug mij vast dat ik straks foto’s kan maken van de handgeschreven brieven, inclusief geroeste nietjes. Maar op het moment dat ik dit blog schrijf, is er een hoop veranderd. Geen openstelling voor iedereen maar lang wachten tot je de dossiers persoonlijk kunt bekijken in het Nationaal Archief. Dus wie weet in de zenuwen zitten voor wat je mogelijk aantreft. En dat hoeft niets te zijn, want dat komt ook voor. Ook blijven de beperkte voorwaarden gehandhaafd, dus niks foto’s. Niet alleen wegens de foto’s ben ik voorstander van volledige openbaarmaking van de dossiers. Het kan zoveel duidelijkheid geven. En ook al voelt het soms nog best pijnlijk, de waarheid weten geeft mij rust. Dat hoop ik ook voor anderen. En voor de geachte 18%, wij als nazaten hoeven ons nergens voor te schamen, het waren niet onze keuzes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten