Na veel vijven en zessen, want ja moet dit nou en wat haal je allemaal omhoog, komt de speurneus weer terug. Nou wil ik het weten ook. Misschien valt het wel heel erg mee. Ik maak online een afspraak voor eind januari. Ondertussen krijg ik een mailtje terug van de archiefmedewerkster. Ze snapt dat ik het confronterend vind en wijst me op het bestaan van de Stichting Werkgroep Herkenning, een vrijwilligersorganisatie die in 1981 is opgericht. Die geeft hulp aan en staat (klein)kinderen en familieleden bij van personen die in ‘40-‘45 aan de zijde van de bezetter stonden. Een soort lotgenotengroep.
Dan is het 30 januari 2024 en reizen we af naar het Nationaal Archief in Den Haag. John gaat mee ter eventuele ondersteuning. We moeten een pas laten aanmaken, stoppen onze spullen in een kluisje en gaan met iPad en notitieboek naar de ingang van de studiezaal. Ik blijk nog wat getekende poppetjes in m’n notitieboek te hebben en die mogen niet mee naar binnen. Hup weer terug naar het kluisje. En dan kunnen we eindelijk naar binnen.
We melden ons bij de balie en we krijgen twee dossierdozen mee. We zoeken een plekje in de studiezaal en we pakken de mappen uit de doos. Het zijn kartonnen mappen met daarin PV’s (Proces-Verbalen) van de verhoren, brieven van mijn grootouders en hun buren en een shitload aan formulieren (originelen en doorslagen), alles kriskras door elkaar. Het is heel bijzonder om zo een kijkje in de geschiedenis te krijgen. De schuine handschriften, de getypte formulieren en het ouderwetsche taalgebruik helpen daar mooi aan mee.
Terwijl we behoedzaam en gretig tegelijk alle spullen doorlezen, zit er aan het eind van de tafel een NA-medewerker op wacht. Hij houdt ons en de overige mensen aan tafel steeds in het oog. Heel goed want ik zou maar wat graag de handgeschreven brieven van mijn opa en oma mee naar huis willen nemen! Langzaam maar zeker beginnen we te snappen wat we lezen en hoe we het enigszins moeten plaatsen. Ik maak driftig aantekeningen in mijn notitieboek. Met potlood want een pen is niet toegestaan. Voor het geval je iets onherkenbaar wilt maken in het dossier denkt John.
Al lezende zien we het, mijn moeder had gelijk. Mijn opa was sympathiserend lid van de NSB, maar niet vanwege zijn veilingnummer. Het ging hem om het behoud van zijn radiotoestel, een Philips met fabrieksnummer 32881K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten