Soms word ik zo getroffen door een uitdrukking op iemands gezicht, dat ik dat wil tekenen. Maar dat is altijd makkelijker bedacht dan gedaan. De eerste kop heb ik zo getekend. Die leek niet echt maar ik vond dat kwetsbare wel mooi. Een hulpmiddel is om een portret 'op z'n kop' te tekenen. Dan ben je als het ware niet een neus aan het tekenen maar vormen en licht/donker bijvoorbeeld. Ik word dan niet zo afgeleid. De tweede kop leek wel en ik vond hem ook nog dat kwetsbare hebben. En toen ik toch bezig was heb ik m'n eigen kop ook op de kop getekend. Met voor het eerst een neus die de mijne is. Hiep hiep!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten