Mail van het Nationaal Archief

 Al zoekend kom ik bij het Nationaal Archief uit. Dat herbergt zo’n 3,8 km aan CABR-dossiers met zo’n 30 miljoen pagina’s van mensen die mogelijk gecollaboreerd hebben met de Duitsers. Ik vul online een formulier in met de naam van mijn opa, zijn geboorte-en sterfdatum en het verzoek of er dossiers van hem bestaan. 

Eigenlijk vind ik het vooral fascinerend tot nu toe. Ik ben dol op detectives en thrillers en voel mijn innerlijke speurneus Agatha Christie tot leven komen. 

Het duurt een week of zes en dan is er mail van het Nationaal Archief. Er zijn inderdaad dossiers gevonden van mijn grootvader. Ik schrik me rot. Het is dus echt waar en het ziet er ook nog eens intimiderend uit al die dossiernummers en al die instanties. Holy mo. 

In mijn antwoord meld ik dat ik het best wel confronterend vind maar dat ik snel een afspraak zal maken. Daar blijk ik toch eerst moed voor te moeten verzamelen. Heel gek maar mijn innerlijke speurneus is nergens meer te bekennen! 

Mijn opa ook?

 Dit blog zal de komende tijd over de Tweede Wereldoorlog gaan. Iets preciezer over de zoektocht naar het vermeende NSB-verleden van mijn opa Arie en zijn broer ome Jo. Een pittig traject waar ik al een poosje mee bezig ben.

We beginnen bij de opmerking van mijn moeder, jaren geleden:”Je opa was ook lid van de NSB hoor, ja voor z’n veilingnummer.” Het ook refereert aan een gesprek dat we hadden over ome Jo die fout was, dat is wel bekend in de familie. Ik hoor het aan en het verdwijnt naar de achtergrond. 

Totdat duidelijk wordt dat in 2025 de archieven open gaan van het CABR. Tachtig jaar na de oorlog, dit is per wet zo geregeld. In de Centrale Archieven van de Bijzondere Rechtspleging liggen de dossiers opgeslagen van (vermeende) collaborateurs. Dat opent bij mij een luikje en ik denk bij mezelf, als mijn opa ook… dan ga ik dat eerst zelf uitzoeken. Dan ben ik maar voorbereid!