In de hand kruipen van... (portretten)

Gefascineerd ben ik door portretten. Dat je met wat lijnen en verf of om het even welk materiaal iemands kop op een doek of papier krijgt. Die gelijkend is of vooral een emotie weergeeft. Of iets anders bij je oproept. Ik mag er graag naar kijken en ben tegelijkertijd zeer nieuwsgierig hoe je dat voor elkaar krijgt. 

Ik ben van de afdeling gewoon maar doen en grote halen gauw thuis. En leuke portretjes tekenen kan ik best. Maar ja, echt gelijkende portretten kreeg ik niet. Dat roept natuurlijk de vraag op of je dat überhaupt moet willen. Dan kun je ook een foto van iemand maken. Maar ja, ik ken mezelf en dat mooie verhaal heb ik ook ("nee, ik hou niet van precies gelijkende portretten, dan kun je net zo goed een foto maken"). Maar een gelijkend portret maken kon ik dus gewoon niet.

Aan de slag en een tekenvierdaagse gevolgd bij Marjolein van der Stoep van www.kunstacademie-online.nl. Waarbij werd gezegd dat de training een vertrekpunt is en je daarna nog veel moet oefenen. Om van het bewust-onbekwaam niveau naar het bewust-bekwaam niveau te geraken zeg maar. En daar kwam ik mezelf aardig tegen. Ik bleef tekenen zoals ik dacht en niet zoals ik het zag. Dit lijkt een geweldige open deur en een eitje maar bleek en blijkt in de praktijk teringjantje moeilijk. 

Omdat ik mijn portretten graag wil maken met waterverf, volgde ik ook een online portretcursus van Siegfried Woldhek bij www.pronkacademie.nl (Woldhek schildert prachtige portretten met waterverf). Naast veel technische tips kreeg ik een mooie opdracht mee. De kunstenaar bepaalt hoe het portret tot stand komt. Niet degene die getekend/geschilderd wordt. Niet de toeschouwer of de eventuele opdrachtgever. Is logisch maar bleek ook een beste uitdaging. Ik deed ooit de Sociale Academie;). Om je vaardigheid te vergroten raadde de cursus ook aan om in de hand te kruipen van andere kunstenaars. 

Dat ben ik gaan doen en die tekeningen heb ik geëxposeerd april j.l. 

Ik heb enorme lol gehad om ze te maken. Het is zo'n feest om iemands kop te zien verschijnen. De een lijkt meer dan de ander (veel meer!) maar reclameren konden ze niet :0.

Toen overleed Madeleine Albright. Als eerbetoon wilde ik haar tekenen en dan ook gelijkend. Eindelijk was ik zover dat ik een portret durfde te maken zoals ik het zag. Een portret dat gelijkend is en toch op mijn manier getekend. 

De portretten zijn trouwens niet allemaal met waterverf gemaakt, ik wilde van alles uitproberen. Veel geleerd en sodeju, wat is die stap van bewust onbekwaam naar bewust bekwaam toch enorm groot. Maar ook super leuk om steeds een stapje verder te komen. 

Dat heeft het verlangen aangewakkerd om levende mensen te portretteren. Waarbij ik het bepaal. En ook gelijkend denk ik. Ik prakkeseer daar nog over. De eerste selfies zijn aangeleverd en nu aan de slag met dit nieuwe project. Huu!