In de hand kruipen van... (portretten)

Gefascineerd ben ik door portretten. Dat je met wat lijnen en verf of om het even welk materiaal iemands kop op een doek of papier krijgt. Die gelijkend is of vooral een emotie weergeeft. Of iets anders bij je oproept. Ik mag er graag naar kijken en ben tegelijkertijd zeer nieuwsgierig hoe je dat voor elkaar krijgt. 

Ik ben van de afdeling gewoon maar doen en grote halen gauw thuis. En leuke portretjes tekenen kan ik best. Maar ja, echt gelijkende portretten kreeg ik niet. Dat roept natuurlijk de vraag op of je dat überhaupt moet willen. Dan kun je ook een foto van iemand maken. Maar ja, ik ken mezelf en dat mooie verhaal heb ik ook ("nee, ik hou niet van precies gelijkende portretten, dan kun je net zo goed een foto maken"). Maar een gelijkend portret maken kon ik dus gewoon niet.

Aan de slag en een tekenvierdaagse gevolgd bij Marjolein van der Stoep van www.kunstacademie-online.nl. Waarbij werd gezegd dat de training een vertrekpunt is en je daarna nog veel moet oefenen. Om van het bewust-onbekwaam niveau naar het bewust-bekwaam niveau te geraken zeg maar. En daar kwam ik mezelf aardig tegen. Ik bleef tekenen zoals ik dacht en niet zoals ik het zag. Dit lijkt een geweldige open deur en een eitje maar bleek en blijkt in de praktijk teringjantje moeilijk. 

Omdat ik mijn portretten graag wil maken met waterverf, volgde ik ook een online portretcursus van Siegfried Woldhek bij www.pronkacademie.nl (Woldhek schildert prachtige portretten met waterverf). Naast veel technische tips kreeg ik een mooie opdracht mee. De kunstenaar bepaalt hoe het portret tot stand komt. Niet degene die getekend/geschilderd wordt. Niet de toeschouwer of de eventuele opdrachtgever. Is logisch maar bleek ook een beste uitdaging. Ik deed ooit de Sociale Academie;). Om je vaardigheid te vergroten raadde de cursus ook aan om in de hand te kruipen van andere kunstenaars. 

Dat ben ik gaan doen en die tekeningen heb ik geëxposeerd april j.l. 

Ik heb enorme lol gehad om ze te maken. Het is zo'n feest om iemands kop te zien verschijnen. De een lijkt meer dan de ander (veel meer!) maar reclameren konden ze niet :0.

Toen overleed Madeleine Albright. Als eerbetoon wilde ik haar tekenen en dan ook gelijkend. Eindelijk was ik zover dat ik een portret durfde te maken zoals ik het zag. Een portret dat gelijkend is en toch op mijn manier getekend. 

De portretten zijn trouwens niet allemaal met waterverf gemaakt, ik wilde van alles uitproberen. Veel geleerd en sodeju, wat is die stap van bewust onbekwaam naar bewust bekwaam toch enorm groot. Maar ook super leuk om steeds een stapje verder te komen. 

Dat heeft het verlangen aangewakkerd om levende mensen te portretteren. Waarbij ik het bepaal. En ook gelijkend denk ik. Ik prakkeseer daar nog over. De eerste selfies zijn aangeleverd en nu aan de slag met dit nieuwe project. Huu!

Kunst in de maak!

 

Op zondag 10 april is er na twee jaar weer een Boerderij Fair in Loon. Voor onze kunstclub een mooie aanleiding om te exposeren. Deze keer geen gelikte tentoonstelling maar een inkijkje in ons kunstproces. Want dat gaat net als het leven gewoon over vallen en opstaan. Je ziet dus werk dat in ontwikkeling is. De exposanten in deze:                                                                                                                                           

Annemarie Nijhuis: verbeeldt hoe haar gipswerkjes tot stand komen.  

Saskia Visser: is bezig met het thema parentificatie en bouwt door aan haar te grote jas. 

Suhela Pluijmers: duikt nog een stukje dieper in het verwerken van papier en bijbel. 

Zelf laat ik zien hoe het nou toch zit met portretten. 

De expositie is in het Atelier aan de Lonerbroekweg 15 in Loon. We zijn op zondag 10 april open van 11-16.30 uur. Daaraan voorafgaand zijn we vrijdag 8 en zaterdag 9 april open van 13 -17 uur.                                                                                                                              

Je bent van harte welkom voor een kijkje!

Lekker, spelen.

Het is zo fijn om te spelen! Ik vergeet dat meestal net zo snel als ik het nu opschrijf. Want er liggen klussen te wachten en dingen om te doen. Vorige week had ik ineens geen zin in al dat moeten en bedacht: ik scharrel wat tijdschriften op, scheur uit wat ik leuk vind en we zien wel. Heerlijk om te doen! Al dat scharrelen en spelen levert mij veel energie op en ik voel de fantasietentakels blij wapperen.                                      Naast het scheuren en plakken heb ik nieuwe inktense aquarelpotloden uitgeprobeerd. Top!

Dus van de week dacht ik, een mens kan niet genoeg spelen, wat ga ik doen? Ik wilde een vaag beeld uitproberen en ging in dat kader armen verzamelen uit tijdschriften. Daarna al neuriënd de armen netjes knippen. Hoe het dan verder gaat, is eigenlijk niet goed uit te leggen. Ik pak gewoon armen en leg ze neer, rondingen en snijvlakken passen als vanzelf. Wonderlijk! Niet bedacht hoe licht en schaduw moesten, het beeld bedacht zichzelf. Gelukkig kan ik daar tegenwoordig steeds beter van genieten ipv eindeloos bedenken hoe zoiets werkt. Ik zei het al, mijn fantasietentakels wapperen blij. Jaaa!

En het is dus in de verste verte dat vage beeld niet geworden.